Budowałem na piasku

I zwaliło się.

Budowałem na skale

I zwaliło się.

Teraz budując zacznę

Od dymu z komina.

Leopold Staff

Najpierw pojawia się marzenie – nieśmiałe, delikatne, zwiewne. Jeśli go nie zatrzymam, zblednie i uleci ….

Ubieram je w barwy jasne, dźwięki i zapachy. Dorzucam garść radości i szybkie serca bicie. To moment idealny, aby ruszyć się z miejsca, dopasować terminy, lęki schować w szufladzie.

Zakładam buty i lecę. Gdzie? Jak to gdzie?  Do celu!

Stałam przed blokiem, zastanawiając się, czy wrócić po parasol, aż tu nagle świsnęło mi koło ucha i z głośnym trzaskiem spadło pod nogi. Taki niewielki orzech, a wytrącił mnie z równowagi.

Gdybym stała krok dalej, z pewnością spadł by mi na głowę. Tak sobie myślałam – co jest twardsze –  głowa czy on i jak by się skończyła taka konfrontacja, ale porzuciłam te dywagacje prowadzące donikąd, bo moje myśli już szybowały razem z gawronami.

Te spryciarze zrzucają orzechy wiedząc z jakiej wysokości i na jakie podłoże celować, aby się rozłupały.
Aż się nie chce wierzyć, że te inteligentne ptaki rozwiązują swoje problemy w zależności od sytuacji. Potrafią również korzystać z narzędzi, aby osiągnąć jakiś cel.

A my? Tacy mądrzy, inteligentni i wspaniali często idziemy z klapkami na oczach, narzekając na niewygody.

To ja jednak wrócę po parasol. Jeśli nie przed deszczem, to przed spadającymi orzechami mnie ochroni.