Nie wiem jak to się dzieje, że jakieś wydarzenie uruchamia cały ciąg myślowy i z piskiem opon zatrzymuje się w najmniej oczekiwanym miejscu.
Cofnęło mnie w zamierzchłe czasy.
Nie myślcie, że te dwie dziewczynki są grzeczne i poukładane, a świat wokół w odcieniach szarości.
To był najbarwniejszy okres w naszym życiu. Z ciasnego mieszkania w Warszawie przenieśliśmy się do piętrowego domku w podwarszawskiej miejscowości. Zarośnięty ogród, drzewa, staw i strych pełen skarbów.
Odkrywaliśmy ten świat metodycznie i z zachwytem. Wszystkie doświadczenia mnożyliśmy przez cztery, bo tyle liczyła nasza gromadka (no, może Mały na początku trochę odstawał, ale po przywiązaniu do krzesła nie sprawiał zbytnich kłopotów).
Prowadziłyśmy z Dorotą filozoficzne rozważania – co by było, gdyby …
Jednym z gdybów było pytanie – co by było, gdybyśmy zawisły na belce do góry nogami i w tej pozycji zrobiły siku.
Nikt nie mógł nam dać lepszej odpowiedzi, niż my same.

No cóż, eksperyment okazał się trochę kłopotliwy, ale do dziś pamiętam wnioski, do jakich wówczas doszłyśmy. Nie sikaj do góry nogami jeśli nie jesteś chłopakiem.
Takie doświadczanie życia w różnych jego aspektach, bez lęku o końcowy rezultat, z optymizmem i radością zostało nam do dziś.

JAK-TO-RÓW? TO TYLKO WKLĘSŁA GÓRA.

Kiedy po raz kolejny wkręciła mi się kokardka w suwak od spodni i za cholerę nie mogłam jej wyciągnąć – dostałam olśnienia. Skoro powtarza się to notorycznie, to dlaczego nic z tym nie robię, oprócz postanowień, że następnym razem będę uważać. Po co w ogóle mi ta kokardka.
Przetrzepałam szufladę z bielizną – były wszędzie! Patrzyłam na to ze zgrozą. Miałam wrażenie, że za chwilę wylecą całą chmarą i powkręcają mi się we włosy.
Jak to możliwe, że ich wcześniej nie widziałam a o incydentach suwakowych zapominałam natychmiast.
Dosyć kokardkowego panowania!
Wzięłam nożyczki i metodycznie, para za parą obcięłam wszystkie, bez zbędnych sentymentów.
I co? I nic. Życie toczyło się dalej, ale jakby spokojniej, bez nerwów i szarpania bogu ducha winnych portek.

Ile jeszcze takich „kokardek” przeszkadza mi na co dzień, a ja, jak z opaską na oczach  nawet ich nie widzę.

Biorę latarkę i idę szukać …… gdzie są baterie!!!!

Miałam sen. Stałam na szczycie góry. W dole zielone plamy drzew uwypuklały się gdzieniegdzie, tworząc łagodne pagórki. Dalej rozciągało się pasmo górskie ze strzelistymi szczytami ubranymi w śnieżne czapy. Niebo, góry, drzewa odbijały się w łagodnym jeziorze.

Nie wiem jak znalazłam się tak wysoko. Może tu się urodziłam albo wiatr mnie przeniósł z odległych stron …

Ominął mnie trud wspinaczki, krople potu na czole, krótki oddech i bolące nogi, ale też nie zaznałam satysfakcji z pokonywania kolejnego odcinka, tej wielkiej radości, kiedy od celu dzieli nas jeden krok.

A może by tak zdobyć tę górę inaczej, stawiając wszystko do góry nogami.

To przecież tylko inny punkt widzenia.